די גױיִשסטע שטאָט

װי פֿריער דערמאָנט, בין איך געװען אין קאַנאַדע, אָדער ערגעץ אַזױנס, מיט אַ װאָך צוריק. קעבעק־שטאָט איז גוט שײן, אָבער זי איז װײַט די גױייִשסטע שטאָט אױף דער װעלט. עס איז שװער צו זאָגן דװקא פֿאַר װאָס, אָבער אַ געדכטע גױישקײט דעקט אַלצדינג צו. אין האָטעל, למשל, אַמשטאָט אַ ביבל, האָבן זײ נאָר דעם קריסטלעכן טעסטאַמענט.

איך האָב שױן געהאַט געהערט אַז מען טאָר נישט שמײכלען אױף דער גאַס, אָבער איך קען זיך נישט אײַנהאַלטן, און עס האָט מיך אַ ביסל דערשראָקן װי די מענטשן האָבן צו מיר געקרימט די פּנימער, אָבער דאָס מאַכט מיר נישט אױס. נאָר אײן איבערלעבונג איז געװען טאַקע שרעקלעך. איך בין אַרײַן אין אַ קלײנעם געשעפֿטל אין דער אַלטער שטאָט, און װען די פֿרױ האָט אַ קוק געגעבן מײַן קרעדיט קאַרטל האָט זי זײער מיאוס געקרימט דאָס פּנים און געזאָגט „זשאַק–א–נער–איץ—זזזעט איזזז נאַט אַן אינגלעששש נײם” מיר איז פֿינסטער געװאָרן פֿאַר די אױגן, און איך האָב אױסגעשריגן אַז עס איז יאָ אַן ענגלישער נאָמען, נישט װײַל מײַן נאָםמע איז אַן ענגלישער, נאָר צוליב דעם װאָס אױסן איז זי געװען אַז ייִדן האָבן נישט קײן רעכט צו זײַן בירגער אין ערגעץ נישט, נישט אין קעבעק, נישט אין קאַנאַדע, און נישט אין קײן לאַנד אױף גאָר דער װעלט, און איך האָב געװאָלט ענטפֿערן אַז אין אַמעריקע האָבן זײ יאָ אַזאַ רעכט.

אונדז האָבן מיר זיך סײַ װי סײַ גוט פֿאַרבראַכט. איך האָב ליב געהאַט די אַרטישאָקן אין גאַס, און דעם פֿאָנטאַן פֿון באָרדאָ מיט שײנינקע זשאַבקעלעך.

אַלץ װאָס אונדז האָבן מיר געגעסן איז געװען געשמאַק. איך װעל קײן מאָל נישט פֿאַרגעסן אַ רעטשנע „קרעפּ“ מיט זאַלץ־פּוטער קאַראַםעל. ממש אָפּצולעקן די פֿינגער. איך בין געװען צופֿרידן צו געפֿיןען אַ געזונטערײַ „דער פֿרײלעכער מײער“ און אַ װעגעטאַרישן רעסטאָראַן.